Efdaliyet tartışması farklı kategoriler üzerinden hem Şiî hem Sünnî ulemanın eserlerinde yer almıştır. İmâmiyye Şîası’nın, imamları din ve dünya işlerini düzene sokmada nebînin meşru vasîsi olarak değerlendirip onlara türlü üstün vasıfları layık görmesi sonucu imamların nebilerle, meleklerle ve bütün beşerle mukayese edilmesinin önü açılmıştır. Ehl-i Sünnet içinden çıkan sûfîler ise hatmü’l-velâye anlayışı gereği velîleri nebinin vârisi olarak gördüğünden velî ve nebî arasında efdaliyet mukayesesi yapmışlardır. Görev ve mahiyet bakımından benzer özelliklerin atfedildiği imamlar ve velîlerin bilgiye erişme yolları, bilgi kapasitesi ve ismet hususunda da üstünlük bahsine konu oldukları gözlenmiştir. Bu bağlamda hem Şiî ulema hem de sûfîyye birtakım aklî izahatlar ve naklî deliller getirerek efdaliyet mevzuunu açıklamıştır. İnsanın doğası gereği üstün meziyetler atfedeceği karizmatik lider arayışının yanı sıra dinî metinlerin doğası gereği farklı yorumlanmaya müsait olması efdaliyet hususunu derinleştirmiştir. Efdaliyet tartışmasını odağına alan bu çalışmada nübüvvetin karşısında İmâmiyye Şîası’nın imâmet inancı ve sûfîlerin velâyet anlayışı incelenmiştir.
