Günümüz İslâm dünyasında, özellikle Batı İran, Anadolu, Kuzey Irak ve Suriye bölgelerinde, hem Sünni hem de Şii anlayışından önemli ölçüde farklı inanç grupları ortaya çıkmıştır. Bu gruplar, özellikle XII-XV. yüzyıllarda Moğol istilasının yol açtığı karmaşa ortamında ve diğer birçok etmene bağlı olarak ortaya çıkmış olup, günümüze kadar varlıklarını sürdürebilmişlerdir. Özellikle Anadolu’da Alevî/Bektaşî, Batı İran’da Ehl-i Hak ve Kuzey Irak’ta Kâkâî, Şabak gibi gruplar, hem tarihsel kökenleri hem de yaşayan inanç ve kültür özellikleri açısından çeşitli disiplinlere mensup araştırmacıların ilgisini çekmişlerdir. Bu gruplar, kendilerine özgü inanç sistemleri, ritüeller ve kültürel öğelerle dikkat çekerken, bölgesel ve tarihsel bağlamlarda şekillenen kimlikleriyle öne çıkmışlardır. Bu bağlamda Kâkâî inanışı, hem İran hem de Ortadoğu’da köklü ve kendine özgü bir inanç biçimi olarak kabul edilmiştir. Bu nedenle, Kâkâî inanışı dinler tarihi bağlamında zaman zaman senkretik bir inanç olarak değerlendirilebilir. Bu inanış, farklı dinî inançların ve uygulamaların bir karışımından ortaya çıkmıştır. Kâkâîlerin dışa kapalı niteliği, katı ritüeller içermesi ve belirli bir etnik grup tarafından daha yaygın bir şekilde benimsenmesi, bu inanışın uzun yıllardır aynı bölgede varlığını sürdürmesine katkıda bulunmuştur. Tarihsel bir perspektifle incelendiğinde, bu inanışın Alevîlikle önemli etkileşimler içinde olduğu gözlemlenmiştir. Bu bağlamda“Kâkâîliğin Menşei ve Anadolu Alevîliği İle Etkileşimi”başlıklı tezimiz, Kâkâîlik inanışının kökenlerini ve Anadolu Alevîliği ile etkileşimlerini anlamak ve Alevîlik ile taşıdığı ortak noktaları belirlemek amacıyla bir araştırma sunmayı hedeflemektedir.
