Bu çalışmanın konusu, varoluşçuluk açısından kötülüğün ne anlama geldiği ve kötülüğün varoluşsal tecrübesinin insanın varoluşu ve Tanrıya yaklaşımı açısından sonuçlarının ne olduğudur. Geleneksel din felsefesinde Tanrı’nın varlığı ve sıfatlarıyla ilgili bir sorun olarak daha çok teolojik düzlemde tartışılan kötülük bu çalışmada, insanın varlığı, yaşamı ve Tanrı’ya yaklaşımını etkileyen bir fenomen olarak ele alınmaktadır. Bu tezin hipotezi, kötülüğün varoluşsal tecrübesinin bazı örneklerinin insanın varoluşu ve Tanrı’yla ilişkisi bakımından yapıcı bir yönü olabileceğidir. Bu çalışmada öncelikle varoluşçu felsefede öne çıkan anlamsızlık, yabancılaşma, kaygı, sonluluk, suçluluk ve umutsuzluk kavramları, kötülük tecrübesiyle ilişkisi bakımından incelenecek ve varoluşçu filozofların birey merkezli kötülük anlayışlarının bu hipotezi desteklediği gösterilmeye çalışılacaktır. Ayrıca kötülük tecrübesinin yapıcı yönlerini ortaya koymak üzere, modern psikolojinin travma sonrası gelişim ve dini başa çıkma gibi teorilerinden yararlanılacaktır. Din felsefesi alanında kötülüğün varoluşsal tecrübesinin anlamı ve bu tecrübenin Tanrı inancıyla ilişkisi üzerine sistematik ve bütüncül bir çalışmaya rastlamak zordur. Bu tez, din felsefesi literatüründeki bu önemli boşluğu doldurmayı ve kötülük tartışmalarında kötülüğün insanın varoluşu ve Tanrı’ya yaklaşımı üzerindeki etkilerini önceleyen varoluşçu perspektifi vurgulamayı amaçlamaktadır.
